တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး
အလိုက္တသိ
ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္ခဲ႔ၿပီ….
မလိုအပ္ေတာ႔တဲ႔
ဆံုစည္းမွုေၾကာင္႔
ေနာင္တ တစံုတရာ မရမိတဲ႔ အတြက္
မ်က္ရည္မက်ဖူး… အသည္းမကြဲဖူး…။
တကယ္..မခ်စ္ခဲ႔လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ရပါဖူး…။
ငါ႔ခံစားခ်က္ေတြက
ေပးဆပ္ၿခင္း မဟုတ္ခဲ႔ဖူး
ရယူၿခင္းလို႔လဲ မဆိုႏိုင္ဖူး..
ငါ ခ်စ္လို႔ကို…ခ်စ္ခဲ႔တာ
တခ်ိန္တုန္းက မင္းရဲ႔ အၿပံဳးက
ငါ႔ ႏွလံုးသားကို
ရစ္မူးသာယာခဲ႔ေစသေလာက္
ခု…
နစ္မြန္း ေသေစ ေလာက္တယ္…။
တခါမွ မတြဲခဲ႔ဖူးတဲ႔
မင္း..လက္တစံုကို
တၿခားသူ….
လက္တစံု နဲ႔တြဲၿပီး ၿမင္ေယာင္ေလေလ..
မင္း ေပ်ာ္မွာကို ေတြးမိၿပီး…
ငါ႔ရင္မွာ နာက်င္မိ ေလ.ေလ..။
ဒဏ္ရာနဲ႔ ၇ွင္သန္ေနေပမဲ႔
ငါေလ်ွာက္တဲ႔ လမ္းက မွန္တယ္….။
ေမ်ွာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေနေပမဲ႔
ငါ႔၀ိဥာဥ္က ရွင္သန္ေနတရ္ယယယ
မတမ္းတေပမဲ႔….
လြမ္းသလိုလို အၿမဲ…
အမွတ္တရ မဟုတ္ေပမဲ႔
အမွတ္ရရ ၇ွိေနခ်င္လို႔..
ခ်စ္သူရယ္
ေမ႔မွာစိုးလို႔… မုန္းမိတရ္……။
0 comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.